ZWYCZAJNY DZIEŃ

Na Rodos przyjeżdżam tylko raz w roku ale na 6 miesięcy. Dni, tygodnie, miesiące mijają bardzo szybko. Każdy dzień jest podobny do kolejnego – niby nuda ale jest coś, co zmusza mnie do przyjazdu tutaj już 10 rok…… pewnie wiatr i woda. I o co tu chodzi?

Budzik dzwoni o 7 rano. Szybkie śniadanie i pół godziny później już rozkręcasz nogę na rowerze w drodze z Katawii na Prasonisi.

Początek po płaskim, długi podjazd, szybki zjazd, znów prosta, kilka zakrętów, ostatni krótki podjazd i w dół na plażę. 8km ale mięśnie już rozbudzone i gotowe żeby wzmocnić się przerzucając żelastwo na siłowni a’la prison.

Dochodzi 9.00 , czas kończyć ćwiczenia i zabrać się do roboty. Otworzyć bazę i przygotować sprzęt do lekcji. Latawce, deski ,żagle wszystko jedzie na plażę….traktorem ( Fiat -cabrio – czerwony wiadomo )

Od 10 do 18 lekcje z godziną przerwy na lunch. Rufa w ślizgu, start z wody, przechodzenie przyboju, jazda na fali, pozycja na halsie, trapez, zwroty. To windsurfing ale połowa lekcji to też kajt… coraz więcej. I tak 7 godzin gadania, obserwowania, pokazywania, motywowania, szukania złotej rady, pompowania latawców, trymowania żagli, odpowiadania na pytania, żartowania…. i tysiąc innych czynności.

Najgorzej jak w tym czasie są super warunki do pływania. Inni pływają a Ty nie, przynajmniej nie tak jak byś chciał. Obserwujesz to co się dzieje na wodzie, skaczą , robią progres. Na wevowej stronie fale coraz większe.

Zbliża się 18.00 ,oby wiatr się utrzymał. Ostatnia lekcja kończy się.

Szybko zwinąć sprzęt , zmknąć bazę i…. to jest ten czas. Dla nas…., wiatr i woda, fale, do zachodu słońca i parę minut dłużej.

Skakać wyżej, dalej, do przodu , do tyłu, pojechać lepiej na fali, na większej ,razem na jednej, przekroczyć swoje granice, pokonać strach, wyjść cało.

Wracasz do bazy z przyjaciółmi , podobnymi do siebie. Szczęśliwi, spełnieni, zmęczeni, głodni, ledwo trzymający żagiel, uśmiechnięci.